یکی از دلایلی که کوه رفتن رو خیلی دوست دارم اینه که از اون بالا که نگاه می کنی، تهران یک سری ساختمان ریز ریزه که بالاش رو دود سیاهی گرفته. کل شهر تهران با تمام برج ها و ساختمان هاش بین دوتا انگشت دست آدم جا می شه.


از اون بالا کل شهر خیلی بی ارزش به نظر می آد. مثل یک قبرستان بزرگ! حالا فکر کنین تو این شهر که از این بالا مثل شهر مورچه هاست خدای ناکرده یک زلزله قوی بیاد. چی می مونه از این شهر به نظرتون؟

هیچی جز یک مشت خاکستر!

حالا فکر کنین برای بدست آوردن یه ذره از این شهر، یا یه میز تو یه جای این شهر، خیلی ها با هم دعوا می کنن، به هم ظلم می کنن، دروغ می گن، تعدی می کنن ، دزدی می کنن، اختلاس می کنن، ضعیف کشی می کنن و ...

واقعا آیا ارزش داره؟

واقعا اگه تمام این شهر برای شما باشه چقدر ارزش داره؟

حالا فکر کنین وقتی فرشته ها از عرش نه به شهر ما و نه کشور ما بلکه به کل جهان نگاه می کنن چی می بینند؟

واقعا چقدر حقیر به نظر می آد از دید اونها رفتار بعضی از ما انسانها!

 

اِنّکَ مَیّت و اِنّهم لمیّتون

 

به قبرستان گذر کردم صباحی

شنیدم ناله و افغان و آهی

شنیدم کله ای با خاک می گفت

که این دنیا نمی ارزد به کاهی